بوبک

گویی آیدا بی شاملو ، فرزانه بی نادر و سیمین بی جلال...

هیچ میدونی چرا انقدر فیلمای احساسی یا حتی غمناک رو دوست دارم؟ چون همه‌ی احساسات توی فیلم گذران... حتی اگر غمناک ترین قصه‌ی دنیا هم باشه نهایتش دو ساعت طول میکشه. باهاش گریه میکنی، حالت بد میشه و شاید چند ساعتی هم بهش فکر کنی ولی از همون وقتی که فیلم تموم میشه تو میدونی دیگه قصه تموم شده. دیگه دلیلی واسه غصه خوردن وجود نداره. اما امان از حقیقت زندگی. امان از وقتایی که ابر غم آسمون دلتو سیاه کنه و نباره. اونقدر نباره تا پر شی از صاعقه‌هایی که ختم نمیشن به بارون و روشنی هوا و شروع قشنگی‌ها... اون وقته که تموم غصه‌ها اونقدر کشدار میشن که انگار هر ساعتش هزار سال طول میکشه. انگار تموم دنیا متوقف شده تو همین لحظه‌های غمبار. تو همین لحظه‌هایی که جز دعا و امید و خدا خدا کردن هیچ چاره‌‌‌ای نداری. اون وقته که حتی وقتی بعد از باریدن بارون با دیدن روشنی هوا ذوق میکنی یه جایی ته دلت میلرزه که نکنه دوباره آسمون سیاه شه و سیاهیش تا ابد تمومی‌نداشته باشه...